WEEK 2: HET MEEST BOZE EN BLIJE MOMENT VAN DEZE WEEK

 

 

Als ADHD’er/HSP’er beleef ik alles nogal intens – soms tot grote irritatie van Joshua, want die kent de effecten hiervan – zo ook de momenten van deze week die ik hier zal beschrijven.


Boos
OOOOH WAT WAS IK BOOS. Met dikke koeieletters ja. Pfffff. Ik kan er nog van nazuchten. Want als ik terugdenk aan momenten waarop ik heel boos, heel blij, heel verdrietig, heel bang was, dan kan ik het zo weer voelen. Het was maandag. Om 12.45 uur stond er een afspraak bij de tandarts gepland, waar ik UITERLIJK 12.30 uur de deur voor uit moest, in verband met eenrichtingsverkeer in de stad, het vinden van een parkeerplek en het dan nog lopen naar de locatie. Vorige week plande Joshua een afspraak voor vandaag, om 11.00 uur, in Genemuiden. Ik noemde hem toen al dat dit misschien niet zo handig was, met het oog op het tijdstip waarop ik weg moest en het feit dat zijn afspraken nooit korter duren dan een uur – hij kletst namelijk net zoveel als ik. Het kon wel gaf hij aan. Hij zou om 12.00 uur vertrekken gaf hij aan. Hij zou écht om 12.00 uur vertrekken gaf hij aan, toen ik hem wantrouwend aankeek. Hij zou er eeeeeecht voor zorgen dat hij op tijd thuis zou zijn, gaf hij aan, toen ik mijn mond niet kon houden en tóch nog eens mijn wantrouwende bedenkingen moest uitspreken. Oke dan, oke dan. Nou. Het werd maandag 12.20 uur en Joshua was nog niet thuis. Ik had ook nog geen appje ontvangen, wat ik wel verwacht had naar aanleiding van het gesprek dat hij had. Hij zou toch niet mijn afspraak zijn vergeten.. Sinds het nieuwe jaar hebben we een gezamenlijke online agenda, in verband met al het plannen en afstemmen nu we een kiddo hebben. Hier stonden de afspraken van vandaag ook in en aangezien we het een paar dagen geleden nog zo uitgebreid besproken hadden.. Ik bel Joshua. Er wordt niet opgenomen. Ik bel Joshua op zijn werktelefoon. Er wordt niet opgenomen. Ik bel Joshua nog een keer op zijn werktelefoon. Er wordt niet opgenomen. Hij neemt altijd op. OH EM DJIE. Hij zit dus nog in die meeting. In Genemuiden – wat zeker 20 minuten rijden is. ZIE je nou wel. HAD ik het niet gedacht. ZEI ik het niet al. Nooit. Zijn. Zijn. Afspraken. Een. Uur. Of. Korter. En natuuuuuurlijk vergeet zijn hoofd dat ik nog een afspraak heb, waar ik 12.30 uur de deur voor uit moet. Koken, koken, koken dat ik deed. Van woede. Dit zijn dus van die dingen die ik níet uit kan staan. Dat ik er zelf alles aan doe, een ander probeer aan te sturen etc., denk dat het in orde komt, en dat het dan tóch nog misloopt. Bah. Natuurlijk kan ik mezelf weer niet beheersen op zo’n moment en stuur impulsief alvast wat boze appjes zijn kant op. Om 12.25 uur belt Joshua mij lachend op – wat mij natuurlijk nog bozer maakt. Hij was de tijd vergeten en is nu onderweg naar Kampen zegt hij, maar ik hoor dat hij de autodeur dichtslaat, wat ik uiteraard moet benoemen. Hij is na een minuut mijn toon wel zat (snap ik, maar op zo’n moment zit ik er natuurlijk vol in), ik hem, en dus ‘gooi ik de hoorn er dan maar op’. Als hij thuiskomt, heb ik mijn afspraak inmiddels afgezegd en verzet. Hij komt 12.40 uur binnen – waar hij behoorlijk voor heeft moeten gassen. En vervolgens is hij degene die boos is, omdat hij het onzin vindt dat ik niet alsnog naar die tandartsafspraak vertrek, terwijl hij voor 12.45 uur thuis is. Iets met 'mannen komen van mars en vrouwen van venus' (en iets met nog steeds aanwezige zwangerschapshormonen).
Intens, intens.

Blij
OOOOH MIJN HART. Ook met dikke koeieletters. Dit keer trouwens in positieve vorm hoor, dat ‘OOOOH MIJN HART’. Want terwijl ik aan het werk ben krijg ik echt de meest mooie, lieve, foto toegestuurd, waar mijn moederhart helemaal van wegsmelt. Hoewel ik bovenstaand stuk erg uitgebreid beschreven heb, omdat mijn hoofd compleet vol zat en ontplofte, heb ik voor dit stuk maar weinig woorden. Niet omdat het weinig voorstelde, maar juist omdat het heel veel voorstelde. Ik word er rustig, vredig en verliefd van. Een foto van Joshua die zijn ‘papadag’ heeft en met Benjamin voor de spiegel poseert. Ik voel me trots. Een warm gevoel van liefde en geluk gaat door mijn hele lichaam heen. Mijn trots, mijn mooie mannen. LOVE YOU.

 

Foto van de week

Elke week plaats ik een 'Foto van de week', waarbij ik dus een foto uit die week plaats. Soms alleen een foto, soms met wat tekst erbij.

Als je de hele blog gelezen hebt, dan is het geen verrassing welke foto een plaatsje verdiend in de 'Foto van de week'.

 

hanna-agteres-dagboek-blog-week2
Sale / Solden 2021Sale / Solden 2021
BoekenBoeken