mijn-tweeduizendtweeentwintig(1)

DE TWEEDUIZENDTWEEËNTWINTIG

MIJN TWEEDUIZEND - TWEEËNTWINTIG

 

Minstens tweeduizendtweeëntwintig dingen gedaan, gedacht en gevoeld in 2022. Het idee was om die dingen wekelijks in een blog te beschrijven, als een soort ‘weekboek’ (in plaats van dagboek), maar dat voornemen is mislukt. Inmiddels heb ik al zo’n jaar geen blog meer geschreven. Erg jammer, want hoewel het tijd kost, merk ik ook dat ik het lekker vind om af en toe eens van mij af te schrijven en het later nog eens terug te lezen. Ik wil het dus weer oppakken! Alleen dit keer neem ik mij niet meer voor dit wekelijks te doen.

Die minstens tweeduizendtweeentwintig dingen die ik deed, dacht en voelde waren vaak gerelateerd aan het ouderschap; iets dat behoorlijk wat tijd en energie kost – en gelukkig ook veel geluk geeft. Dit maakte in ieder geval dat ik niet altijd meer de puf had om achter de laptop te kruipen. Alhoewel, achter de laptop kroop ik wel, maar dan vulde ik die vrije tijd maar in met het loos kijken van de ene na de andere (reality)serie of documentaire. Vermakend, ontspannend, maar soms ook tijdrovend en niet-gevend-van-het-gevoel-van-voldoening. En om het beeld nog wat completer te maken: alleen het kijken naar één beeldscherm is daarbij dan niet voldoende, want met mijn brein houd ik dat (zonder overige prikkels) vaak maar net aan een uurtje vol. Ik heb dan ook beeldschermpje nummer twee in mijn handen, waarop ik met name spelletjes speel – Gardenscapes is echt een favoriet – of op social media loop te struinen.

Goed. Ik laat mijn brein weer gaan terwijl ik schrijf. Terug naar 2022 en die minstens tweeduizend tweeëntwintig dingen die ik deed, dacht en voelde. Om er toch maar voor te zorgen dat na die 8 weekblogs in 2022 de rest van 2022 ook een beetje in een blog staat, zal ik wat highlights van mijn 2022 beschrijven.

WonenWonen
GezondheidGezondheid

 

Impulsieve actie: ik schreef mij in voor een opleiding

Ja, serieus. En de grootste grap is dat ik ondoordacht en vanuit impulsiviteit koos voor een opleiding genaamd Allround ADHD Coach gniffelgniffel. Misschien kwam het doordat ik iets voor het moment van inschrijven gestopt was met kolven dat ik dacht ‘Goh, wat moet ik nu toch met mijn vrije tijd?’, want mán wat heeft daar een tijd ingezeten zeg – ik kolfde namelijk meer dan dat ik borstvoeding gaf. Nee, grapje, dat was het niet alleen. Ik weet nog heel goed wat mij aanzette tot deze ietwat onhandige en bovenal impulsieve keuze. Ik sprak namelijk een vriendin en die had het over het STAP-budget. Ze stuurde een linkje van het instituut waar zij een opleiding ging volgen en toen was het hek van de dam. Meerdere opleidingen spraken mij aan, maar die van Allround ADHD Coach op HBO-niveau sprong er voor mij uit. Eigenlijk was het een soort van 2-in-1 opleiding, want het ‘Allround’-gedeelte sloeg op het deel waarin je theoretisch gezien opgeleid zou worden tot coach. Ik zeg theoretisch gezien, want deze opleiding – die meer cursusachtig is – bestaat alleen uit theorie. Van het praktijkgedeelte verwachten ze dat je dit zelf oppakt. Ik zag het wel zitten, want naast dat 2-in-1, zag ik ook een andere 2-in-1, win-win, namelijk dat ik er voor ons thuis wat aan zou hebben (eentje met diagnose en eentje met een hoop kenmerken van..) en natuurlijk ook voor mijn huidige werk, plus eventuele toekomstige werkplekken en plannen. Zo gezegd, zo gedaan. Ahum. Niet onbelangrijk om te vermelden is dat de opleiding in een jaar gehaald moet worden, want anders zou je die 1000 euro’s moeten terugbetalen. Mooie stok achter de deur wel! Inmiddels zijn we een jaar verder en kan ik zeggen dat ik geslaagd ben en inmiddels twee diploma's per post toegestuurd heb gekregen: 'Coaching' en 'ADHD coach', op HBO-niveau. Toch best trots dat het gelukt is!

 

Gedeeltelijk betaald ouderschapsverlof  

Een hoogtepunt van 2022 die zo’n vier weken duurde, want dat was de periode waar ik recht op had. De nieuwe regeling ging namelijk 2 augustus 2022 in. In principe heb je recht op 9 weken gedeeltelijk betaald ouderschapsverlof, maar dan wel in het eerste levensjaar van je kind. Ik had dus nog recht op die regeling, maar dan wel tot 30 augustus; de geboortedag van Benjamin. Enorm genoten van een hoop tijd doorbrengen met lieve, ondeugende, ondernemende Benjamin. In die periode begon hij te lopen en de wereld steeds meer te ontdekken. We maakten vele fietstochten door de natuur en stopten regelmatig om naar trekkers en vrachtwagens te kijken.

De meeste moeders kiezen er waarschijnlijk voor om het grootste gedeelte van deze weken achter hun zwangerschapsverlof aan te plakken, maar nu ik heb ervaren hoe het is om nog wat extra tijd met een bijna-1-jarige-zoon door te brengen, zou ik het niet anders gewild hebben. Ik raad het anderen dus ook aan om een paar van die weken te reserveren voor het einde van het eerste levensjaar!

Ohja, ook geen onbelangrijke highlight is dat ik tijdens deze weken een tattoo liet zetten! 3x raden wat voor een.. Inderdaad. Iets met betrekking tot Benjamin; zijn naam: Benjamin Jones. Joshua had gehoopt dat ik na die sleeve geen stap meer in een tattooshop zou zetten.. Mislukt. En dit zal vast ook niet de laatste zijn, want dikke kans dat er voor toekomstige kinderen ook nog wat bijgezet wordt, haha!

 

De billetjes van Benjamin

Klinkt als een gekke 2022-highlight. Als je mij op social media volgt, dan weet je misschien al waar ik het over heb. Ik kopieer die inhoud van de post hier nog eens, want dat was al een halve blog op zich.


TESTIMONY 17 augustus 2022 | “Give thanks to the Lord and proclaim His greatness. Let the whole world know what He has done.” Psalm 105:1

Benjamin had anderhalf week geleden dikke luieruitslag en vuurrode billetjes. Luiers en billendoekjes waren niet aan te slepen; elke paar uur had hij een poepluier - wat zijn billetjes er niet beter op maakten. Als ik zijn luier verschoonde was het krijsen, huilen, schoppen, slaan, wegdraaien. Op vrijdag was het tot een toppunt gekomen en kon hij na het verschonen amper nog op zijn billetjes zitten. Zo zielig! Die vrijdag- op zaterdagnacht werd hij rond 04.00 uur wakker en had hij opnieuw een poepluier. Zijn gekrijs die dag ervoor ging mij steeds meer door merg en been; ik zag het niet zitten om hem dit weer aan te doen. Ik stond voor de commode, had zijn luier geopend, aanschouwde zijn vuurrode met poep besmeerde billen en bad hardop - een soort schietgebed was het - ‘God, help. In het natuurlijke is het ónmogelijk dat hij geen pijn heeft als ik zijn billetjes aanraak, maar bij U is álles mogelijk. Dankuwel dat het Uw wil is dat hij geen pijn heeft. Pijn wijk in Jezus’ naam.’ Ik begon zijn billen af te vegen en hij gaf geen kik.. Geen kík! Hij vertrok geen spier! Ontspannen, knuffelend met zijn knuffeltje, lag hij daar, terwijl ik zijn vuurrode billetjes, die onder de luieruitslag zaten, schoonmaakte. Ik wist niet wat ik meemaakte!! Wát een wonder! Ik geloof dat dit alleen maar van Jezus, van God, kan komen. Ik sprak de woorden, maar Hij deed het!

En nu kan ik niet anders dan dit verhaal te delen met anderen, met jullie. God is een levende God; die van ons houdt, die met ons wil samenwerken, tot wie wij mogen bidden en aan wie wij alles mogen vragen. En als wij in Hem geloven, Hem en Zijn wil kennen, dan kunnen en mogen wij op Jezus lijken. “Voorwaar, voorwaar Ik zeg u: Wie in Mij gelooft, zal de werken die Ik doe, ook doen, en Hij zal grotere doen dan deze, want Ik ga heen naar Mijn Vader.” Johannes 14:12

 

De eerste verjaardag van Benjamin

Geen hele beschrijving, maar dit was natuurlijk ook een mooi en dankbaar moment in 2022. Hoewel ik het vieren van verjaardagen een hele onderneming vind. Dat kun je lezen in 'Een heerlijke verjaardag, niet ondanks, maar dankzij corona'. 

 

Eerste keer op vakantie als gezin

Erg van genoten! Doordat deze blog al een behoorlijke lengte begint te krijgen houd ik dit stuk maar kort. We zaten in Arcen, Limburg. Gewoon in Nederland dus, maar wel vlakbij de grens. Of vlakbij.. Arcen is zo’n beetje de grens. Het plan was dus ook om een of meerdere keren naar Duitsland te gaan. Het plan. Want Joshua vergat zijn portemonnee met alle belangrijke pasjes en ik had alleen mijn mobiel met pinpas en rijbewijs mee. Kon ook echt alleen ons overkomen.

 

Tropenjarentip numéro 1

Onderstaand stuk komt ook uit een post. Heel fijn weekend was dat!

Negatief zijn we zeeeker niet over het ouderschap - want echt, wat ons betreft is het het mooiste wat er is en bovenal genieten we van Benjamin! Máár, eerlijk is eerlijk, het is ook wennen en daarmee soms pittig: het ‘ouders zijn’, het ‘minder tijd hebben voor jezelf’, en ook het ‘minder tijd hebben voor elkaar’. Afgelopen week genoten we van een eerste vakantie met z’n drietjes, maar nu zijn we er even met z’n tweetjes op uit. Zonder kind, zonder hond. Als vanouds. Met z’n tweeën op pad, zonder planning. Héérlijk. Dus, bij deze tropenjarentip numéro 1: plan nachtjes/dagjes weg met elkaar! En dan morgen weer heerlijk knuffelen met de kid.

 

Weer terug naar MDF

Je leest het goed! Op 1 november startte ik bij MDF. Eigenlijk was het meer een soort comeback dan een echte start. Bij MDF volgde ik mijn stage toen ik MWD studeerde en in de jaren hierna werkte ik hier ook. Bij JijUniek heb ik een hele fijne en leuke tijd gehad, maar het moederschap was voor mij niet meer zo fijn te combineren met het werken bij een organisatie waarin je ook buiten kantoortijden werkt en bereikbaarheidsdiensten draait. In het team waar ik de meeste tijd bij MDF gewerkt heb, kwam de functie van Schoolmaatschappelijk werker vrij. Ik solliciteerde, werd aangenomen en inmiddels werk ik nu alweer een paar maanden bij MDF!

 

Jaar afgesloten met babynieuws

Oudejaarsdag kregen we zó leuk nieuws te horen! Mijn broertje en zijn vriendin vertelden ons dat we oom en tante worden! Hoewel we aan Joshua’s kant al heel wat neefjes en nichtjes hebben, is het voor mij wel nieuw en heel bijzonder dat mijn eigen broertje nu ook een kindje verwacht!

 

Dat was het jaar!

Niet alle tweeduizendtweeentwintig dingen, gedachten en gevoelens kunnen beschrijven, maar wel een aantal highlights! En naast al die mooie momenten, waren er natuurlijk ook tal van discussies in huize Agteres of andere dingen waardoor ik mij niet blij en relaxed, maar gestressd, boos of verdrietig voelde. Al met al kijk ik terug op een intensief maar mooi 2022! Op naar hopelijk iets meer blogs in 2023!

HuishoudenHuishouden
Sale / Solden 2021Sale / Solden 2021
pexels-photo-1071878

WEEK 8 2022: HAPPY HALF BIRTHDAY

WEEK 8: HAPPY HALF BIRTHDAY

 

 

Woehoe, deze week is de week dat Benjamin alweer een half jaar bij ons is! Ik zal geen hele speech schrijven, hoewel de titel doet vermoeden dat de  dagboekblog van deze week alleen over hem zal gaan. Wat ik erover kwijt wil, is dat de tijd vlieeegt en we enorm dankbaar zijn voor wie hij is, dat hij aan ons toevertrouwd is en hoe goed het met hem gaat!

Deze week is mijn schrijf-inspiratie wat verder te zoeken, dus ik zal jullie dan maar meenemen in hoe de week er uit heeft gezien.

Joshua kwam er zondagavond om 23.55 uur achter dat hij deze week veel extra moest werken, wat betekende dat hij lange werkdagen zou hebben (een paar dagen van 07.00-21.30 uur – door de verschillende werkplekken). Hierdoor vloog de week voorbij, want ik was voornamelijk bezig met zorgen, alles wat bij het huishouden hoort en werken. Verder bracht ik deze week nog even een bezoekje aan een vriendin die ook een kindje heeft, waar ik Benjamin ook mee naartoe nam. En in het weekend shopte ik voor Benjamin, want die groeit als een malle en past maatje 68 al bijna niet meer.

Nou, dat was ‘m wel. Niet zo interessant dit keer! Ohja, en er gebeurde nog wat deze week, maar dat kun je lezen bij ‘Foto van de week’.


Deze week ben ik dankbaar voor..

  • .. Benjamin, die deze week een half jaar oud is, en goed ontwikkelt en groeit!
  • .. vriendschappen.
  • .. het 'gewoon' maar kleertjes kunnen kopen als het nodig is. 

Foto van de week

Elke week plaats ik een 'Foto van de week', waarbij ik een foto uit die week plaats. Soms alleen een foto, soms met wat tekst erbij.

Wat je hier ziet is melkpoeder op de grond. Ik liet de bak met babyvoeding (melkpoeder), waar ik net het deksel van af had gehaald, op de grond vallen. AAAAAH.

hanna-dagboekblog-week-8

< WEEK 7                    WEEK 9 >

HuishoudenHuishouden
Sale / Solden 2021Sale / Solden 2021
week 7-hanna-dagboekblog

WEEK 7 2022: STILTE VOOR DE STORM

WEEK 7: STILTE VOOR DE STORM

 

 

Nee, grapje. Helemaal geen stilte voor de storm. Storm voor de storm, dat is eigenlijk een veel passendere titel. Man, man, wat een week weer. Vorige week voelde ik me al niet fit, maar deze week zette dat door. Griepklachten inclusief koorts. Geen C. Supermoe. En op een gegeven moment superchaos. Joshua was even vergeten door te geven - en in de agenda te zetten - dat hij vrijdag, zaterdag en zondag met zijn broers een weekend weg zou gaan. Ik had zelf dingen gepland, waarbij besproken en afgesproken was dat hij dan bij Benjamin zou zijn. Ik had ook bereikbaarheidsdiensten staan – die ik, doordat ik opgeroepen kan worden, niet kan draaien als ik alleen met Benjamin ben. Ik kan er maar beter niet teveel woorden aan vuil maken, maar je kunt je voorstellen wat een ‘storm’ dit (lees: ik) geweest is.
Uiteindelijk heb ik een en ander kunnen regelen en kon hij wel gewoon die kant op.

Op de dag dat hij zou vertrekken, kwam de echte storm. Het advies was om de weg niet op te gaan en er werd name gewaarschuwd voor de kustgebieden. Drie keer raden waar Joshua naartoe zou gaan.. Vond ik natuurlijk ook weer wat van. Maargoed, drie broers, avontuurlijk aangelegd, die zijn natuurlijk wel die kant opgegaan (en ik kreeg achteraf pas te horen dat ze langs omvergewaaide vrachtwagens reden).  

Hoewel het best pittig was om na zo’n week van ziek zijn, alles alleen (Benjamin, Bailey, huishouden etc) te moeten draaien, heb ik ook genietmomenten gehad! En wat toch ook wel leuk is, en volgens mij ook goed voor je relatie, is om de ander even een paar dagen niet te zien, zodat je uit kan zien naar het moment waarop diegene weer terugkomt! Al met al viel het allemaal erg mee! En hoewel het voor mij wat chaotisch was, heeft Joshua enorm genoten en dat maakt mij natuurlijk ook weer blij!

Deze week ben ik dankbaar voor..

  • .. het veilig bereiken van de 'vakantiebestemming' door Joshua en zijn broers, ondanks de storm;
  • .. het genieten van het zorgen voor Benjamin, het hele weekend lang;
  • .. het nichtje dat kwam logeren; 
  • .. Joshua die wat klusjes deed aan de tuinkamer.

Foto van de week

Elke week plaats ik een 'Foto van de week', waarbij ik een foto uit die week plaats. Soms alleen een foto, soms met wat tekst erbij.

Deze foto bevat verschillende geniet- en dankbare dingen: een blauwe lucht, groen in de tuin, links bovenin een stukje van het klussen van Joshua en de zon die door het raam op het plantje schijnt wat een mooi schaduweffect geeft.

hanna-agteres-dagboekblog-week-7

< WEEK 6                      WEEK 8 >

HuishoudenHuishouden
Sale / Solden 2021Sale / Solden 2021
hanna-agteres-week7-dagboekblogs

WEEK 6 2022: WAAROM IK LIEVER NIEMAND ZIE NADAT IK NAAR DE KAPPER BEN GEWEEST

WEEK 6: WAAROM IK LIEVER NIEMAND ZIE NADAT IK NAAR DE KAPPER BEN GEWEEST

 

Gemiddeld gezien ging ik in de afgelopen jaren zo’n 2x per jaar naar de kapper. Ik heb – of eigenlijk had, ja dat lees je zo! – erg lang haar en dus liet ik het vaak alleen even goed bijknippen zodat het weer netjes was en dan kon ik er weer een paar maanden tegenaan. Al een paar weken was ik mijn, wel heel lang geworden, haar zat. Door de zwangerschapshormonen was het ook niet meer wat het ooit was, want inmiddels had ik droog, dood en eeeenorm knoperig haar. Het zag er gewoon niet meer goed, gezond en verzorgd uit. Dus. Tijd voor de schaar dan maar. Ik besloot dat er dit keer dan ook maar een goed stuk af moest – iets dat ik eens in de paar jaar doe. En dan komen we nu bij een stuk, waarbij ik iets zal delen over mijzelf. Ik ben trouwens heel benieuwd of er ook anderen zijn die hier net zoveel ‘last’ van hebben als ik!

Oke, komt ‘ie. Als ik iets écht nieuws heb, dan moet ik zó wennen aan mijzelf, dat ik die dag (en soms ook de dag erna) liever helemaal niemand meer zie en dus ook liever de deur niet meer uitga. In sommige gevallen duurt het nog langer, maar dan ontkom je er vaak niet meer aan door afspraken, werk en dergelijke. En even voor de duidelijkheid: ik heb dit alleen bij – voor mij – grote, uiterlijke veranderingen, dus bijvoorbeeld wanneer ik jaren geen jurk of rok meer heb gedragen en die dan weer draag, wanneer ik een flink stuk van mijn haar laat knippen, wanneer ik mijn haar heel anders doe (ik draag het vrijwel altijd los), type kleding draag die ik normaal niet draag (andere stijl bijvoorbeeld), make up draag die ik anders nooit draag, en zo zijn er nog wel wat situaties geweest. Het is dus niet zo dat ik mij bij een puistje of plekje niet meer durf te vertonen. Je zult je misschien afvragen of het onzekerheid is, maar ik geloof niet dat dat het is (heb ik wel over nagedacht). Het is gewoon echt zo dat ik enorm moet wennen aan mijzelf en even niet helemaal comfortabel met mijzelf ben, waardoor ik ook niet goed ontspannen en comfortabel bij anderen ben. Alsof het één grote prikkel is, die mij dan continu dwarszit.


Deze week ben ik dankbaar voor..

  • .. café's/restaurants die niet meewerken aan het uitsluiten van een deel van de maatschappij, door je QR-code niet te vragen en/of te scannen (wij zaten zaterdag bij zo'n tent).
  • .. spontaan met familieleden een drankje doen, die we onverwacht tegenkwamen in de stad.
  • .. dat het hele schema met taakverdelingen ook deze week weer werkte! zie Dagboekblog Week 5

Foto van de week

Elke week plaats ik een 'Foto van de week', waarbij ik een foto uit die week plaats. Soms alleen een foto, soms met wat tekst erbij.

Deze foto is een twee-in-een. Ik met meer dan de helft van mn haar eraf, en Benjamin's eerste keer naar een café/restaurant, haha! (Waar later ook nog spontaan familieleden bij aanschoven)

 

hanna-agteres-dagboekblog-week-6

< WEEK 5                       WEEK 7 >

HuishoudenHuishouden
Sale / Solden 2021Sale / Solden 2021
hanna-agteres-week5-dagboek-blog

WEEK 5 2022: WANNEER JE BEIDEN EEN ADHD-ACHTIG BREIN HEBT, MAAR OOK EEN GEZIN MOET RUNNEN

WEEK 5: WANNEER JE BEIDEN EEN ADHD-ACHTIG BREIN HEBT, MAAR OOK EEN GEZIN MOET RUNNEN

 

Wanneer je beiden een ADHD-achtig brein hebt, maar ook een gezin moet runnen.. Man, man, man. EEN – GROTE – CHAOS. Afgelopen weken kreeg ik meerdere error’s en waren we veel in discussie met elkaar. Afspraken werden vergeten, verantwoordelijkheden niet nagekomen, het huishouden was niet op orde, spullen werden vergeten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Sinds Benjamin er is, is alles meer plannen. En sinds ik weer werk, is dat nóg meer nodig. Afgelopen weken waren zó chaotisch. Ik startte weer echt met werken, Joshua een nieuwe baan, met andere werktijden. De balans was ver te zoeken. En ik was het helemaal zat; was overprikkeld en had een hoog stresslevel door alles.

Hoewel ik degene met de diagnose ben, kom ik er steeds meer achter dat Josh ook een mega chaotisch brein heeft. En waar moeders geacht worden de manager van het gezin te zijn, geldt dat hier natuurlijk ook. Alleen ik met mijn brein zou het wel chill hebben gevonden af en toe éven op iemand terug te kunnen vallen, maar dat is met nog zo’n chaoot in huis niet mogelijk – op dit gebied dan.

Tijd voor verandering, want zo kon het niet langer doorgaan. Rust, reinheid en regelmaat, dat is wat we nodig hadden, maar het zou niet vanzelf komen. Een aantal weken geleden maakten we al een online agenda aan, maar deze werd nog onvoldoende gebruikt en loste ook niet alles op. Wij zijn beiden echt masters in discussiëren en dat deden we de afgelopen weken dan ook over elk klein ding dat moest gebeuren (wie wat wanneer zou doen), supergezellig. Zelfs bij dagelijkse terugkerende dingen als de hond uitlaten. En misschien klinkt het heel kinderachtig, maar wat wij nodig hadden, was structuur in de vorm van een hele duidelijke taakverdeling en het invullen en bijhouden van de online agenda.

En dus schreven we alles op wat er te doen en te verdelen viel. Ook de kleinere dingen. Het ging niet zozeer om het ‘eerlijk verdelen van de taken’, maar meer om het indelen ervan, zodat vaststond wie, wat, op welke dag zou doen. Alles wat we noteerden hebben we in overleg verdeeld over de dagen. Wat hiervoor echt een uitkomst is, is de gedeelde notitie via iPhone! In deze notitie kunnen we beiden ‘werken’. Hier staan alle taken in, verdeeld onder de dagen en de persoon die het uitvoert. Het gaat dan om huishoudelijke taken, maar ook wie de hond uitlaat, wie met Benjamin opstaat, wie Benjamin naar de oppas brengt en haalt, et cetera, et cetera. Echt alles wat maar wekelijks terugkeert en – voor ons – nodig is om te verdelen.

We hebben gekozen voor zo’n ‘bolletjes-systeem’, waarbij je het bolletje aanklikt als je de taak hebt uitgevoerd. Als een van ons weer een of meerdere van de taken heeft gedaan en afvinkt, dan krijgt de ander daar zelfs een melding van – mooie stok achter de deur dus haha. Het werkt uberhaupt als een stok achter de deur en het voelt nog lekker om die bolletjes weg te vinken ook. Verder hebben we in de gedeelde notitie (wel in een andere gedeelde notitie dan die met de taakverdeling, zodat alles overzichtelijk blijft) ook een eetschema en boodschappenlijstjes staan, zodat we weten wat we eten en de boodschappen al in huis zijn. Zodat voorkomen wordt dat we én geen zin hebben om naar de winkel te gaan, én geen zin hebben om te koken, waardoor er te snel wordt gekozen voor iets simpels (wat vaak ongezond is) of bestellen (wat ongezond en duur is). Nu is duidelijk wie, wanneer boodschappen doet, en wie wanneer kookt.

Deze week ging alles in. We besloten op zondag de nieuwe week voor te bespreken, bijvoorbeeld wie wanneer werkt die week en wie wanneer een afspraak heeft staan en andere bijzonderheden. De week ging van start en echt, het werkte als een tierelier! Eerder liepen we tegen zooooveel dingen aan en waren er regelmatig opmerkingen als ‘Schat, je zou een paar dagen geleden al … schoonmaken, maar hebt het nog steeds niet gedaan. Ik heb het al een paar keer moeten vragen.’ en dat soort opmerkingen en irritaties. Geen discussies meer over elk klein ding. Een opgeruimd en schoon huis. Een agenda die helder is. Weten waar je aan toe bent en wat er van je wordt verwacht voor die dag. Heer-lijk. Wat een rust, reinheid en regelmaat!

Misschien denk je nu wel ‘..maar dit zijn toch hele normale, vanzelfsprekende dingen? Die je gewoon even doet? Die gewoon bij het volwassen- of gezinsleven horen, dus wat is dit voor moeilijk gedoe?’. Tja. Ik weet het. Voor velen is dit inderdaad heel vanzelfsprekend en bij velen zal dit heel vloeiend en vanzelf verlopen, maar in ons geval dus niet en dat is best lastig. Dit werkt blijkbaar voor ons!

Nou is het natuurlijk nog de vraag of dit de aankomende weken net zo goed zal blijven lopen, maar daar heb ik echt het vertrouwen in, als ik zie hoe goed dit afgelopen week is gegaan!

Ikzelf werk daarnaast sinds twee weken ook nog met een weekplanner, die ik op maandag invul en per dag zelf verdeeld heb in ochtend, middag en avond. Hier vul ik per blok mijn verplichtingen en afspraken in, maar nu ook alle taken die ik te doen heb. Belangrijke dingen markeer ik met een markeerstift. Door de blokken te verdelen, en doordat ik met markeerstiften werk, heb ik visueel snel inzichtelijk wanneer ik nog ruimte heb om dingen te plannen, maar ook of ik die week al veel verplichtingen en afspraken heb staan. In de weekplanner die ik heb, staan nog twee extra kopjes 'To do' en 'Note', superhandig.
Ook deze 'tool' is voor mij(n brein) heel helpend!


Deze week ben ik dankbaar voor..

  • .. het huishouden dat voor het eerst sinds tijden écht op orde is.
  • .. dat het hele schema met taakverdelingen werkt!
  • .. dat Benjamin naar mijn moeder gaat - die gastouder is, in plaats van naar een onbekende of naar de kinderopvang (ik merk namelijk hoe lastig ik het vindt om hem aan een ander toe te vertrouwen!)
  • .. dat Benjamin 's nachts doorslaapt (van 20.00/20.30u tot 06.30/08.00 uur!!).

Foto van de week

Elke week plaats ik een 'Foto van de week', waarbij ik dus een foto uit die week plaats. Soms alleen een foto, soms met wat tekst erbij.

Zoals de meesten wel weten, zijn wij gek op sneakers, vooral die van Nike. Afgelopen week kwamen er Jordan's voor Benjamin binnen, die ik voor een tientje via Vinted kocht!

 

hanna-agteres-dagboek-blog-week5

< WEEK 4                         WEEK 6 >

HuishoudenHuishouden
Sale / Solden 2021Sale / Solden 2021
hanna-agteres-week4-dagboek-blog

WEEK 4 2022: FIRST DATE

WEEK 4: FIRST DATE

 


Niet onze állereerste, maar wel de eerste sinds Benjamin er is! Voordat Benjamin werd geboren, zelfs voor we zwanger waren, bespraken we regelmatig hoe belangrijk het is om ook nadat je een kindje hebt gekregen, nog wel te daten. Goed en belangrijk voor je relatie, blabla. Nou, voor je het weet ben je 5 maanden verder joh. Dat het goed en belangrijk is, hebben we wel gemerkt. Wát fijn zeg, om even zonder kiddo te zijn, hoeveel we ook van hem houden. Even tijd voor ‘Joshua & Hanna’, in plaats van ‘papa en mama’. ‘Moeten we vaker doen’. Een veel gezegd zinnetje, waar vaak niets van terecht komt. Wij zeiden ‘m ook na deze eerste date, maar we zijn écht van plan dit wel vaker te doen en in dit geval denk ik dat er niet niets van terecht komt! Ons voornemen na deze first date: elke maand minimaal één dagdeel eropuit met z’n tweeën, de ene keer wat uitgebreider dan de andere keer. Het is een kwestie van inplannen!

 

Deze week ben ik dankbaar voor..

Een nieuwe toevoeging aan deze blogs, is de ‘Deze week ben ik dankbaar voor..’, omdat ik dit jaar vaker stil wil staan bij dat waar ik dankbaar voor ben. Deze week waren dat de volgende punten:

  • .. de nieuwe (deeltijd)baan van Joshua (die daardoor niet meer in Meppel, maar in Kampen werkt).
  • .. het twee jaar getrouwd zijn met Joshua.
  • .. het fijne gevoel dat ik deze week kreeg, tijdens de keren dat ik stille tijd nam
    (dan denk ik altijd, ‘Waarom neem ik hier maar zo weinig tijd voor..?’ en de volgende dagen voel ik altijd weer een drempel om tijd vrij te maken voor stille tijd – zo apart, werkt bijna net als met sporten haha).

 

Foto van de week

Elke week plaats ik een 'Foto van de week', waarbij ik dus een foto uit die week plaats. Soms alleen een foto, soms met wat tekst erbij.

Deze week mocht ik op mijn vrije dag naar het UMC Groningen. Ik was zo dom om deze afspraak om 08.15 uur te plannen. Ik moest vervolgens nóg eerder opstaan, dan dat ik doe wanneer ik om 07.15 uur begin met werken. Maargoed. Dit hebben we weer gehad. Ik heb nog niet eerder gedeeld wat er gaande is, dus de reden van dit bezoekje laat ik nog even achterwege. Binnenkort zal ik er misschien wat over delen.

 

hanna-agteres-dagboek-blog-week4

< WEEK 3                        WEEK 5 >

WonenWonen
Sale / Solden 2021Sale / Solden 2021
hanna-agteres-week3-dagboek-blog

WEEK 3 2022: BIJZONDERE ONTMOETING

WEEK 3: BIJZONDERE ONTMOETING

 

 

Hoewel ik verder niet in detail wil treden, over wie of wat precies. Is dit wel de titel waaraan ik denk voor deze week. Er stonden weinig bijzonderheden op de planning en ik heb weinig bijzonders meegemaakt, op dit ding na. Waarover ik trouwens eigenlijk niet wilde schrijven, maargoed – verder was mijn week niet heel interessant. Het gaat om een ontmoeting met iemand, die ik jaren niet gezien en gesproken heb – en nee, niet mijn vader, waar ik laatst nog over schreef. Eerder zag en sprak ik deze persoon een aantal keren per jaar, en waren we ook redelijk op de hoogte van elkaars leven. Via LinkedIn werd ik een tijdje geleden benaderd en kreeg ik de vraag om elkaar weer eens te zien. Hoewel ik eerst dacht ‘Waarom zou ik..’, dacht ik daarna ‘Waarom ook niet.’. De afspraak werd nog een of twee keer afgezegd, maar ging van de week dus wel door. Terwijl ik dit typ denk ik, waarom deel ik dit.. want ik kan en wil jullie er niet al teveel info over geven, waardoor ik er ook niet heel vrij over kan delen. Goed. Het was in ieder geval een bijzondere ontmoeting, en hoewel ik vrij makkelijk ben in kletsen en contact leggen, merkte ik nu wel een zekere afstand. Oke, dit is veel te lastig. Ik kan en wil niet teveel delen hierover, dus ik kan maar beter stoppen. Volgende week een interessanter stuk, hoop ik!

Foto van de week

Elke week plaats ik een 'Foto van de week', waarbij ik dus een foto uit die week plaats. Soms alleen een foto, soms met wat tekst erbij.

Deze week bracht ik in mijn vrije momenten veel tijd door in onze tuinkamer, die sinds een paar weken zo goed als af is! Hier een kiekje, van een deel van onze tuinkamer, maar vooral van de Strelitzia die in deze kamer staat. Ik vind dit een van de mooiere kamerplanten en die van ons krijgt twee nieuwe bladeren (die stelen, de bladeren moeten zich nog ontvouwen) sinds hij meer licht krijgt! Kan ik van genieten! 

 

hanna-agteres-dagboek-blog-week3

< WEEK 2                         WEEK 4 >

WonenWonen
Sale / Solden 2021Sale / Solden 2021
hanna-agteres-week2-dagboek-blog

Week 2 2022: Het meest boze en blije moment van deze week

WEEK 2: HET MEEST BOZE EN BLIJE MOMENT VAN DEZE WEEK

 

 

Als ADHD’er/HSP’er beleef ik alles nogal intens – soms tot grote irritatie van Joshua, want die kent de effecten hiervan – zo ook de momenten van deze week die ik hier zal beschrijven.


Boos
OOOOH WAT WAS IK BOOS. Met dikke koeieletters ja. Pfffff. Ik kan er nog van nazuchten. Want als ik terugdenk aan momenten waarop ik heel boos, heel blij, heel verdrietig, heel bang was, dan kan ik het zo weer voelen. Het was maandag. Om 12.45 uur stond er een afspraak bij de tandarts gepland, waar ik UITERLIJK 12.30 uur de deur voor uit moest, in verband met eenrichtingsverkeer in de stad, het vinden van een parkeerplek en het dan nog lopen naar de locatie. Vorige week plande Joshua een afspraak voor vandaag, om 11.00 uur, in Genemuiden. Ik noemde hem toen al dat dit misschien niet zo handig was, met het oog op het tijdstip waarop ik weg moest en het feit dat zijn afspraken nooit korter duren dan een uur – hij kletst namelijk net zoveel als ik. Het kon wel gaf hij aan. Hij zou om 12.00 uur vertrekken gaf hij aan. Hij zou écht om 12.00 uur vertrekken gaf hij aan, toen ik hem wantrouwend aankeek. Hij zou er eeeeeecht voor zorgen dat hij op tijd thuis zou zijn, gaf hij aan, toen ik mijn mond niet kon houden en tóch nog eens mijn wantrouwende bedenkingen moest uitspreken. Oke dan, oke dan. Nou. Het werd maandag 12.20 uur en Joshua was nog niet thuis. Ik had ook nog geen appje ontvangen, wat ik wel verwacht had naar aanleiding van het gesprek dat hij had. Hij zou toch niet mijn afspraak zijn vergeten.. Sinds het nieuwe jaar hebben we een gezamenlijke online agenda, in verband met al het plannen en afstemmen nu we een kiddo hebben. Hier stonden de afspraken van vandaag ook in en aangezien we het een paar dagen geleden nog zo uitgebreid besproken hadden.. Ik bel Joshua. Er wordt niet opgenomen. Ik bel Joshua op zijn werktelefoon. Er wordt niet opgenomen. Ik bel Joshua nog een keer op zijn werktelefoon. Er wordt niet opgenomen. Hij neemt altijd op. OH EM DJIE. Hij zit dus nog in die meeting. In Genemuiden – wat zeker 20 minuten rijden is. ZIE je nou wel. HAD ik het niet gedacht. ZEI ik het niet al. Nooit. Zijn. Zijn. Afspraken. Een. Uur. Of. Korter. En natuuuuuurlijk vergeet zijn hoofd dat ik nog een afspraak heb, waar ik 12.30 uur de deur voor uit moet. Koken, koken, koken dat ik deed. Van woede. Dit zijn dus van die dingen die ik níet uit kan staan. Dat ik er zelf alles aan doe, een ander probeer aan te sturen etc., denk dat het in orde komt, en dat het dan tóch nog misloopt. Bah. Natuurlijk kan ik mezelf weer niet beheersen op zo’n moment en stuur impulsief alvast wat boze appjes zijn kant op. Om 12.25 uur belt Joshua mij lachend op – wat mij natuurlijk nog bozer maakt. Hij was de tijd vergeten en is nu onderweg naar Kampen zegt hij, maar ik hoor dat hij de autodeur dichtslaat, wat ik uiteraard moet benoemen. Hij is na een minuut mijn toon wel zat (snap ik, maar op zo’n moment zit ik er natuurlijk vol in), ik hem, en dus ‘gooi ik de hoorn er dan maar op’. Als hij thuiskomt, heb ik mijn afspraak inmiddels afgezegd en verzet. Hij komt 12.40 uur binnen – waar hij behoorlijk voor heeft moeten gassen. En vervolgens is hij degene die boos is, omdat hij het onzin vindt dat ik niet alsnog naar die tandartsafspraak vertrek, terwijl hij voor 12.45 uur thuis is. Iets met 'mannen komen van mars en vrouwen van venus' (en iets met nog steeds aanwezige zwangerschapshormonen).
Intens, intens.

Blij
OOOOH MIJN HART. Ook met dikke koeieletters. Dit keer trouwens in positieve vorm hoor, dat ‘OOOOH MIJN HART’. Want terwijl ik aan het werk ben krijg ik echt de meest mooie, lieve, foto toegestuurd, waar mijn moederhart helemaal van wegsmelt. Hoewel ik bovenstaand stuk erg uitgebreid beschreven heb, omdat mijn hoofd compleet vol zat en ontplofte, heb ik voor dit stuk maar weinig woorden. Niet omdat het weinig voorstelde, maar juist omdat het heel veel voorstelde. Ik word er rustig, vredig en verliefd van. Een foto van Joshua die zijn ‘papadag’ heeft en met Benjamin voor de spiegel poseert. Ik voel me trots. Een warm gevoel van liefde en geluk gaat door mijn hele lichaam heen. Mijn trots, mijn mooie mannen. LOVE YOU.

 

Foto van de week

Elke week plaats ik een 'Foto van de week', waarbij ik dus een foto uit die week plaats. Soms alleen een foto, soms met wat tekst erbij.

Als je de hele blog gelezen hebt, dan is het geen verrassing welke foto een plaatsje verdiend in de 'Foto van de week'.

 

hanna-agteres-dagboek-blog-week2
Sale / Solden 2021Sale / Solden 2021
BoekenBoeken
hanna-agteres-week1-dagboek-blog

Week 1 2022: Dus zó voelde dat ook alweer.

WEEK 1: DUS ZO VOELDE DAT OOK ALWEER

 

 

Dus zó voelde dat ook alweer. Deze week is de eerste week van het nieuwe jaar, maar eigenlijk voelt het ook als de eerste werkweek sinds ik weer terug ben van zwangerschapsverlof. Eigenlijk startte mijn werk al in de eerste week van december, maar dit liep even anders. Op de enige twee dagen die ik in die week zou werken, wachtte Joshua op de uitslag van een coronatest bij de GGD, waardoor we beiden thuis zaten. We dachten dat hij corona had, maar dit bleek na een nachtelijk bezoekje aan de HAP om een longontsteking te gaan – man wat een narigheid is dat, iemand die zó benauwd is. De week erna werkte ik wel, maar voelde het nog niet als een gewone werkweek. De weken daarna lag alles, me included, letterlijk en figuurlijk plat – geveld door corona. Oh, wat was ík bang zeg, toen Joshua óók corona bleek te hebben (nog steeds menselijk he, bang zijn, ondanks dat ik wel wéét dat ik een groot, machtig God dien). Nog herstellende van een longontsteking, astmapatiënt en niet-gevaccineerd, leek mij dat hét ‘recept’ voor een periode van flink ziek zijn en het opnieuw ervaren van flinke benauwdheid. Maar dat liep gelukkig anders, want hij bleek de minst zieke van ons drieën. Ja, inderdaad, van ons drieën, want Benjamin kreeg ook corona. Superzielig was het; hoesten dat hij deed, koorts dat hij had.. arme jongen!

Maargoed, zo voelde dat dus ook alweer, een eerste échte werkweek. Eigenlijk slaat mijn zin nergens op, met ‘zo voelde dat dus ook alweer’, want nooit eerder werkte ik een normale werkweek, terwijl ik thuis ook nog de rol van moeder, vrouw en huisvrouw had. Wat een uitdaging zeg. Kom ik de komende weken vast nog op terug.

Wel be-dacht, maar niet uit-ge-dachte voornemens
Wat wel weer zo voelde, was die eerste week van het nieuwe jaar, met in mijn hoofd allemaal mooie voornemens. Voornemens die mij vaak na een dag al niet meer lukken, omdat ik het wel be-dacht, maar niet uit-ge-dacht heb. Moet ik volgend jaar toch maar eens anders gaan doen. Alvast een tip – die ik hopelijk volgend jaar zelf niet alleen ‘weet’, maar ook uitvoer en toepas! – is om je voornemens/doelen, uit te denken, haalbaar en concreet te maken. Dus niet: ‘Ik ga afvallen.’, maar eerst maar eens nadenken over wat er voor nodig is om af te vallen en gezonder te leven en dan concrete voornemens te stellen, zoals: ‘Ik loop elke dag 10.000 stappen.’, of ‘Ik eet elke dag 1 a 2 keer fruit als tussendoortje’.

Een van mijn ideeën (voornemens) voor dit nieuwe jaar
Liever deel ik mijn voornemens niet, omdat ze vaak toch mislukken, maar ik zal er hier toch één van delen. Mijn schoonzus Priscilla bedacht een Bijbelleesrooster die zij deelde via haar website. Hier kun je voor een jaar lang, iedere dag een rooster volgen, met als doel om de Bijbel in één jaar uit te lezen. Nou past het niet bij mij om elke dag iets te moeten, maar ik ben wel zo gestart, om te kijken hoe ver ik kom. Ik ben zo’n drie jaar geleden begonnen met het voor het eerst lezen van de complete Bijbel. Ik koos voor een Engelse Bijbelvertaling (The Message), maar ik ben al 2 jaar bezig met het oude testament – ik lees het op volgorde, maar sommige stukken vind ik zó saai om te lezen, dat ik steeds weinig zin heb om er in verder te gaan. Om het Bijbellezen toch weer op te pakken – het brengt mij namelijk een hoop – leek het mij wel wat om nu de Bijbel eens in het Nederlands te gaan lezen, volgens dit rooster. Ik heb er speciaal een ‘Zij lacht’ -Bijbel voor gekocht; een editie van de Herziene Statenvertaling, speciaal voor jonge vrouwen, met extra stukjes erin en het allerfijnste: aan de zijkanten ruimte om notities te plaatsen.

Nou, dat was ‘m wel weer voor deze week. Aju!

Oh en voor de nieuwsgierigen: hoewel het niet mijn doel is élke dag het Bijbelrooster op te volgen, is het mij deze week wel gelukt, woehoe!

 

Foto van de week

Elke week plaats ik een 'Foto van de week', waarbij ik dus een foto uit die week plaats. Soms alleen een foto, soms met wat tekst erbij.

Deze week geen uitgebreide omschrijving. Ik heb overigens een beetje gecheat, want deze foto is van 31 december. Dit is mijn 'foto van de week', omdat ik blij ben dat we - na corona te hebben gehad - gezond en met z'n drieën, het nieuwe jaar in zijn gegaan!

 

hanna-agteres-dagboekblog-week1
Sale / Solden 2021Sale / Solden 2021
BoekenBoeken
WhatsApp Image 2021-11-21 at 12.24.31

Waarom ik het contact met mijn vader verbrak

WAAROM IK HET CONTACT MET MIJN VADER VERBRAK

‘Als je mij echt kent, dan zou je weten dat..’ Ken je dit zinnetje nog? Het komt uit het programma Over de Streep – een van mijn lievelingsprogramma’s destijds. Als je mij echt kent, dan zou je weten dat ik tien jaar geleden het contact met mijn vader verbrak.

Vandaag wil ik iets delen over dit onderwerp; een onderwerp waar een taboe op lijkt te liggen, of iets dat in ieder geval voor wat ongemakkelijkheid kan zorgen. Nu ik erover nadenk, weet ik niet of dat ongemakkelijke gevoel het algehele gevoel is wat het oproept, of dat het gewoon mijn ongemakkelijke gevoel is op zo’n moment. Misschien wel beiden. Wat ik in ieder geval merk, is dat het voor een ander nauwelijks te bevatten is. Daar komt bovenop dat het in christelijke kringen vaak een nóg lastiger thema is.

Er zijn een aantal dingen die ik wel eens hoor als ik er gesprekken over heb: ‘Het is wel je vader..’, ‘Zou je hem niet kunnen vergeven?’ of ‘Heb je al geprobeerd om hem te vergeven?’, ‘Het is al zolang geleden, kun je het niet opnieuw proberen?’, ‘Misschien bedoelde hij het niet zo.’, ‘Wat als je weer eens met hem af zou spreken, dat kun je toch proberen?’, en meer van dat. Ik kan mensen bijna horen denken ‘Hoe kun je in vredesnaam het contact met een ouder verbreken..?!’.

Doordat niet iedereen het lef heeft om door te vragen, maar er misschien wel nieuwsgierig naar is, of er vragen over zijn, leek het mij goed dit onderwerp eens aan te kaarten. Daarnaast schrijf ik dit ook om je een stukje inzicht te geven, omdat ik merk dat er echt wel (onbedoeld) onbegrip voor is. Het is uiteraard geschreven vanuit mij(n perspectief), dus misschien dat een ander je er iets anders over zou vertellen of andere keuzes heeft gemaakt, maar dit is een stukje van mijn ‘zoektocht’, mijn ‘verhaal’.

De onderwerpen waarover ik het zal hebben (klik erop om meteen naar het desbetreffende stuk te gaan):

Black Friday 2021Black Friday 2021

Fragment uit de podcast 'Who's Your Daddy'

Een tijdje terug ontdekte ik de podcast ‘Who’s your daddy’, van Joram Kaats. In deze podcast neemt Joram je mee in zijn zoektocht naar zijn vader – met wie hij zijn hele leven al geen contact heeft en met wie zijn broer en zus bewust gebroken hebben. Hoewel zijn verhaal niet volledig overeenkomt met het mijne, vond ik er wel veel herkenning in. In een van de afleveringen was er een fragment dat mij aansprak en waarna ik besloot dat het goed zou zijn om deze blog te schrijven. In het fragment is Joram Kaats (bekend van de EO) in gesprek met Igmar Felicia (bekend van de radio), over het niet hebben van contact met hun vaders en de reacties van anderen hierop. Ik heb het fragment uitgeschreven:

(Igmar) “…Ik vind het een moeilijk stuk, ik merk dat er ook geen goed antwoord op is.
(Joram)“Het enige antwoord is volgens mij dat je zelf doet wat je wil. Ik merk namelijk, dat als andere mensen mij hier vragen over stellen, ik mezelf heel erg aan het verantwoorden ben. Dit komt doordat ik dan denk/merk dat die mensen het niet snappen. Dat zij, tussen aanhalingstekens, niets weten over een slechte relatie tussen een vader en kind. Die mensen zoeken dan vaak naar verbinding en benoemen ‘Misschien bedoelt hij het niet zo.’, ‘Misschien moet je het nog een keer proberen.’.
(Igmar) “Dat is het meest verschrikkelijke wat je kan horen ja.”
(Joram) “Eerst ga ik dan maar weer meepraten en zeg ik ‘Ja, inderdaad..’, maar achteraf denk ik ‘Nee! IK bepaal hoe IK het wil.’”
(Igmar) “Dit is zo’n stuk, waar alle mensen wat over mogen leren. Dat je over alles een mening bepaalt, vanuit je eigen blikveld. Iedereen die iets zegt over bijvoorbeeld ‘Ja.., ..vader, ..verbinding’, dat komt doordat ze praten vanuit ‘Ik ben heel blij met mijn vader en ik gun jou dat ook’ en dus wordt er vanuit dat blikveld gepraat. Maar dat is eigenlijk best wel lastig. Want het ís niet te begrijpen dat je je vader heel lang niet hebt gesproken. Het is niet te begrijpen. Ik zou toch wel een klemmend beroep willen doen aan iedereen om daarmee te stoppen, om advies te geven vanuit dat vlak.”

Wat een herkenning vond ik hierin.. In dit laatste stuk slaat Igmar wat mij betreft de spijker op zijn kop. Het ís niet te begrijpen. En opmerkingen en vragen die ik wel eens hoor, lijken inderdaad vaak voort te komen vanuit hoe iemand anders in relatie met zijn/haar vader staat. Ik hoop dat je bewust bent dat jouw eigen ervaringen jouw perspectief (en dus jouw denken en handelen) vormen, niet alleen wat dit onderwerp betreft, maar ook met betrekking tot andere onderwerpen. Ik hoop dat je voorzichtiger zult zijn met je oordeel – en dit kan ik mezelf ook niet vaak genoeg voorhouden als ik zelf in gesprek ben met anderen en zij anders in het leven staan dan ik.  

Waarom contact verbreken met ouders?

Ja, waarom zou je het contact verbreken met een ouder? Laat ik vooropstellen dat geen kind dit zomaar doet. Het is tegen-natuurlijk. Je bent namelijk aan bijna niemand zo loyaal als aan een ouder, zeker als je wat jonger bent, maar ook als je al wat ouder bent. Dit komt omdat deze loyaliteit een existentiële loyaliteit is, die voorkomt uit de band die ontstaat door de geboorte en levenslang blijft bestaan. Door deze intense loyaliteit, zie je wel eens dat als kinderen mishandelt worden door een ouder, ze het alsnog voor hen op blijven nemen. Ik vond en vind het trouwens ingewikkeld om te lezen dat deze existentiële loyaliteit blijft bestaan, ook als je het contact verbreekt. Ik moet zeggen dat ik ook niet weet wat er precies overblijft van deze loyaliteit nadat je het contact verbreekt; ik kan je geen voorbeeld geven van de loyaliteit die ik nog zou moeten ervaren.

De reden dat mensen het contact verbreken met een ouder, is vaak omdat het de enige manier is om tot persoonlijke groei en herstel te komen; om weer gelukkig te worden. Door psychologen wordt ook erkent dat het soms nodig is om het contact te verbreken, bijvoorbeeld doordat er sprake is van zulke disfunctionele patronen, dat ze ernstige psychische klachten voortbrengen.

Hoe is het om geen contact meer met een ouder te hebben? 

Hoe het voor een ander is weet ik niet, maar ik kan je wel beschrijven hoe het voor mij is. Ik vind het soms best wel lastig, en confronterend ook. Het maakt het lastig, omdat ik mij er soms eenzaam in voel, omdat je een van de weinigen bent en omdat het echt wel een (interne) strijd geeft. Het is lastig, omdat ik biologisch gezien nog een vader heb, maar ik voor mijn gevoel geen vader meer heb. Hij is niet dood en omdat men dat weet én weet dat het mijn eigen keuze is, staan ze er vaak niet bij stil dat dit alsnog lastige en pijnlijke momenten kan geven.

Hoewel hij niet werkelijk dood is, voelt het soms wel alsof hij overleden is. De vader die ooit echt als mijn vader voelde in de tijd dat ik kind was, die is er niet meer en daar heb ik afscheid van moeten nemen. Het is werkelijk een rouwproces geweest, met de hele fasering van een rouwproces ‘included’: ontkenning, boosheid, het gevecht, de depressie en de aanvaarding. Man, wat ben ik boos geweest.. ongelooflijk boos. Zo boos, dat mij wel eens wat scenario’s door mijn hoofd zijn geschoten, waarmee ik zou voorkomen dat hij anderen opnieuw- of nog meer onrecht aan zou doen. Dit type boosheid was een fase waar ik inmiddels gelukkig al jaren doorheen ben. Ik ben al een aantal jaar geleden aangekomen bij de aanvaarding. Maar het contact verbreken, blijft aanvoelen als rouw. Ik heb afscheid genomen van de vader die hij ooit was.

Misschien zou je denken dat Vaderdag een hele lastige dag is, maar ik moet zeggen dat dat in mijn geval wel meevalt. Bij mij komen de confronterende momenten vaak uit de lucht vallen. Een paar voorbeelden van plotselinge, confronterende momenten die ik ooit had: het zien van een meisje dat boodschappen met haar vader doet, een foto van een familielid met zijn dochter op de arm, verhuizen en bij het klussen geen vader hebben die meehelpt, het niet kunnen bespreken van bepaalde gespreksonderwerpen die je met een vader zou willen bespreken, en zo zijn er natuurlijk nog tal van momenten geweest. Iedereen heeft een vader(figuur) nodig, ben ik van mening. Ongeacht je leeftijd. Mijn vader als persoon mis ik niet, maar een vaderfiguur in mijn leven wel. Ik heb altijd gehoopt dat ik nog eens een vaderfiguur zou vinden, maar dit is in mijn geval (nog) niet gebeurd.

Nu kun je zeggen dat ik dan nog wel een Hemelse Vader heb. Dat is ook zeker zo. Ik zie Hem ook als een vader, de perfecte vader. Ik haal daar absoluut kracht uit, omdat ik mij geen betere vader kan bedenken. Maar toch.. ik denk dat ook jij wel kunt bedenken dat dat, menselijk gezien, het gevoel van het niet hebben van een (fysiek) vaderfiguur, niet wegneemt. Ga zelf maar eens na wat jij – direct en indirect - allemaal zou missen als jij geen vader(figuur) meer zou hebben.

Mag je als christen het contact met ouders verbreken?

In het eerste stukje gaf ik al aan dat dit binnen christelijke kringen vaak een extra moeilijk onderwerp is, tenminste zo heb ik dat ervaren. Er wordt al snel genoemd of gedacht ‘Kun je hem niet gewoon vergeven? Want dat is toch wat God van ons verlangd, dat we vergeven?’ en ‘Hoe rechtvaardig je als christen dat je geen contact meer met een ouder hebt?’. Het lijkt soms bijna alsof een ander denkt ‘Hoe kun je nou een goede christen zijn als je dit soort keuzes maakt?.’

Allereerst vind ik dat ik niet hoef te rechtvaardigen dat ik geen contact meer met mijn vader heb en toch christen ben, of omdat ik christen ben. Ik denk dat het iets té persoonlijks is, om hier aan een ander een soort verantwoording over af te leggen. En buiten dat gaat het mijn inziens om mijn relatie met God. God kent mij. Een ander zou hier mijn inziens niet eens een oordeel over moeten hebben. Al mag je elkaar natuurlijk wel (kritische) vragen stellen. Maargoed, ik snap dit soort vragen wel, want hier heb ik zelf ook mee gestoeid. Voor je gevoel hoort het niet. ‘Je hoort te vergeven, zelfs 7x70 maal.’ ‘Eer uw vader en moeder’. Een paar zinnetjes, deels uit Bijbelteksten, die regelmatig door mijn hoofd spookten. Hoewel ik voelde en wist dat mijn keuze – in ieder geval voor nu – de beste optie is, bleef ik de struggle ook voelen.

Vergeven
Het klopt dat God inderdaad van ons verlangt om anderen te vergeven. Maar vergeven staat voor mij helemaal los van het wel of geen contact hebben. Je kunt contact hebben met iemand die je niet vergeven hebt en ook andersom. Vergeven is loslaten. Je laat je boze gevoel, gekoppeld aan bepaalde gebeurtenissen en personen, los. Je laat het hopen op een beter verleden los. Vergeven betekent niet dat je goedkeurt wat een ander heeft gedaan. En als je heel graag mijn antwoord wil weten op de vraag ‘Kun je hem niet gewoon vergeven?’, dan zou ik zeggen dat ik dit een nogal persoonlijke vraag vindt, maar dat ik sowieso moeite heb met ‘gewoon vergeven’. Vergeven vind ik moeilijk, al helemaal het vergeven van mijn vader. Dit probeer ik wel, maar het gebeurt ook dat bepaalde gevoelens, gekoppeld aan bepaalde gebeurtenissen, weer opspelen. Voor mij helpt het dan om er opnieuw voor te bidden. En nogmaals: voor mij staat vergeving los van contact hebben.

'Eer uw vader en moeder'
‘Eer uw vader en moeder’, dit is ook zo’n bekend zinnetje (komt uit de tien geboden en staat in Bijbeltekst Exodus 20:12). Een lastige, in gevallen waarbij de relatie tussen een kind en ouder op welke manier dan ook verstoord is. Eren komt vanuit een Hebreeuws woord en staat voor ‘gewicht geven aan’. Je mag gewicht geven aan, waarde toekennen aan, het zien van je ouders zoals ze zijn. Je mag de goede en minder goede kanten kennen en ook dankbaar zijn voor het leven dat je van hen ontving. Maar. Je hoeft niet met hen om te gaan, op een manier waarop ze jouw geestelijke of psychische gezondheid beschadigen.

Bescherm je hart
Ongeveer een jaar geleden kreeg ik plots een antwoord op mijn struggle, een antwoord dat rust gaf. Ik las een stuk over je lichaam als spreekwoordelijke tempel, waarin ook over het hart gesproken werd. Het hart werd als de achterzaal met het heiligdom beschreven (de tempel waarover de Bijbel schrijft, bestaat uit meerdere zalen en deze is de heiligste). Het hele stuk was mooi, maar het stuk wat ik hier wil herhalen is als volgt:

“…Je hart beschermen betekent niet alleen je hart herstellen als het al gewond is, maar er ook voor waken dat het niet weer gewond raakt. Bescherm jij je hart of geef je vaak mensen genoeg ruimte om eroverheen te lopen? 

Soms moet je ervoor kiezen om vriendschappen of situaties uit de weg te gaan, omdat je weet dat het je anders gaat raken en je je hart gaat bezeren. Gun jezelf dat ook en neem jezelf en je hart in bescherming. Het is het meest heilige van je tempel dus verdient dat niet de meeste bescherming?”

Voor mij was dit hét antwoord op mijn struggle. Het antwoord van een liefdevolle God, God de Vader. Iets dat ik nooit eerder zo gezien had, terwijl ik het wel al die tijd zo gevoeld en bedoeld had. Dus het antwoord op de vraag ‘Waarom verbrak jij het contact met je vader?’ is, zonder op de inhoud in te gaan, dat ik ervoor kies om mijn hart te beschermen. Ik denk dat ditzelfde, ongeacht of iemand wel of niet gelooft, ook geldt voor anderen, zoals Joram of Igmar. God kent mij(n hart) door en door; Hij weet hoe het zit en op basis waarvan ik deze keuze heb gemaakt. We leven helaas in een wereld waarin niet alles mooi, perfect en maakbaar is.

Spreuken 4:23 “Van alles waarover je waakt, waak vooral over je hart, het is de bron van je leven.”

Antwoord op de vraag
Een concreet antwoord op de vraag ‘Mag je als christen het contact met ouders verbreken?’ is naar mijn weten niet letterlijk en concreet terug te vinden in de Bijbel. Ik denk dat dit eenzelfde soort vraag is als ‘Mag je als christen scheiden?’. Ik denk dat God het heel naar vindt als er in een huwelijk scheiding plaatsvindt, of dat de band tussen ouders en kinderen verbroken wordt. Ik denk dat hij dit vooral heel naar voor ons vindt, omdat het nogal wat teweeg brengt en mensen niet voor niets uit elkaar gaan of het contact verbreken. Ik geloof dat God een huwelijk of een relatie (met wie dan ook) niet heeft bedoeld om weer kapot te laten gaan. Alleen helaas is er in deze wereld ook ‘kwaad’, dat dingen kapot maakt.

Ik denk dat God onze harten kent en dat er echt wel legitieme redenen zijn om soms het contact (tijdelijk) te verbreken. Ik kan mij namelijk niet voorstellen, in hoe ik God ken, dat hij wil dat wij in een toxische relatie blijven waaraan wij kapotgaan, of in relatie met iemand zijn die ons geestelijk of psychisch heel veel schade aanricht, met alle gevolgen van dien. Ik denk dat Hij een liefdevolle Vader is, die het beste met ons voor heeft en ik geloof dat Hij ons keuzevrijheid geeft. Keuzevrijheid in alles, ook in dit soort situaties, om (al wandelende met Hem) te kiezen voor wat goed voor ons is (waarbij we niet loslaten wat God van ons verlangt – dit kan natuurlijk op verschillende manieren worden opgevat). Hoe dan ook, we mogen weten dat we bij Hem altijd welkom zijn, welke keuzes we ook maken.

Waarom ik het contact met mijn vader verbrak

De reden dat ik het contact met mijn vader verbrak, was om mijn hart te beschermen. Ik wil ervoor waken dat het weer gewond raakt en ik mijn hart blijf bezeren. Ik verbrak het contact niet zomaar, of omdat ik een beetje boos was. Het stukje wat psychologen erover zeggen, met betrekking tot de disfunctionele patronen die psychische schade aanbrengen waarbij het dan beter is om afstand te nemen, is ook op mij van toepassing. Het was voor mij de enige manier om rust en herstel te vinden en om weer tot persoonlijke groei te komen.

In deze blog geef ik jullie niet de ins en outs over mijn persoonlijke verhaal. Sommigen kennen het verhaal in grote lijnen en een aantal kennen de wat meer uitgebreidere versie. Als je hier vragen over hebt, er meer over wil weten, of je hebt vragen naar aanleiding van deze blog, dan mag je mij altijd benaderen via het contactformulier, via Facebook of Instagram. Je mag mij alles vragen of zeggen. Ik kan daarin zelf bepalen of ik de vraag wel of niet beantwoord.  

Benieuwd naar..
..de podcastserie van Joram Kaats? Ga dan naar Spotify - Podcast 'Who's Your Daddy'.
..het artikel waar ik las over het beschermen van je hart? Ga dan naar ‘Je lichaam als een tempel: de drie belangrijkste zalen’.
..meer over vergeving? De EO schreef het artikel ‘Vergeven: wat is het wèl, wat is het niet?’.

 

WhatsApp Image 2021-11-21 at 12.24.31
Black Friday 2021Black Friday 2021