En toen was het alweer 18 oktober 2016. Voor m’n gevoel leef ik nog ergens begin september. Man, wat vliegt de tijd. Niet zo gek ook, want ik kom meer tijd tekort dan dat ik overhoud. Een beetje net als wanneer je meer calorieën verbrandt dan dat je eet. Een beetje net als wanneer je te hard optrekt en je lichaam zich wat millisecondes later beweegt dan je voertuig.

Ik ben dat type dat regelmatig eerst doet en dan denkt, lekker impulsief en avontuurlijk, maar ook lekker onhandig en dom. Uiteindelijk komt het altijd goed, dat wel.

Vorig jaar heb ik het op school gehad over grenzen. Ikzelf was degene die dit onderwerp inbracht. Ik was zoekende naar mijn grenzen. Wat kan ik aan? Hoe lang kan ik het aan? Hoe ver kan ik gaan? Wat is mijn max en waar ligt ‘ie? Ik zag die grens als een soort van eindstation. De grens, de eindstreep, waarop je absoluut niet verder kunt. Mij werd toen de vraag gesteld of ik die grens überhaupt wel wilde vinden. Goeie vraag! Daar had ik nog niet over nagedacht namelijk. Er bestaat blijkbaar ook een ander soort grens, namelijk een soort van gezonde grens waarop je die perfecte balans hebt van ‘eruit halen wat erin zit’, maar tegelijkertijd ook op kunnen laden, en op een chill energieniveau zit. Oké dan, teach me please. Want hoe vind je die grens? Ik merk namelijk dat ik die perfecte balans nooit heb en er vaak niet eens bij in de buurt kom. Pas achteraf merk ik dat ik een bepaald soort onzichtbare grens ben overgegaan en dan is het al een soort van te laat. Dan heb ik mezelf weer van alles op de hals gehaald en leeft mijn leven mij, in plaats van ik mijn leven. Ik had bedacht voor mijzelf dat ik regelmatig – elke week ofzo – even stil ging staan bij mij zelf. Even stil staan. Stil. Klinkt simpel, maar dat is voor mij blijkbaar een hele opgave, want ik zit eigenlijk nooit stil (letterlijk). Toch merkte ik dat áls ik dat deed, dat het mij wel hielp. Even rustig bij langs gaan waar ik die week druk mee was, wat mij energie gaf en wat mij energie kostte. Alleen al door dat even op een rijtje te zetten kreeg ik wat meer orde in de chaos en kon ik inzien op welke momenten ik wat meer rust nodig had.

En toen werd het zomervakantie. En toen kreeg ik een baan: een nieuwe functie in een andere plaats. En toen switchte ik van opleidingstype: van voltijd naar deeltijd. En toen hield ik mijn bijbaan toch, terwijl ik die eigenlijk op zou zeggen. En toen koos ik er voor om een training te volgen. En toen bedacht ik nog een bepaald concept voor in het werkveld, die ik uiteraard ook uit wilde werken. En toen startte het afstuderen. En toen besloot ik met mijn vriend om een huis te kopen. En toen lag er een berg nog-niet-gedaan-huiswerk, een berg onopgevouwde was en nog een berg aan andere ongedane huishoudelijke klusjes. En toen waren we zo ongeveer twee maand verder en attendeerde een collega mij erop dat het erop lijkt dat ik eigenlijk al met al een fulltimejob uitoefen als ik alle uren eens bij elkaar op zou tellen die ik besteed aan werk, bijbaan en school. Die zin is lang, maar ik laat ‘m staan. 

Zoek de balans. Of niet, want die mist gewoon.

Ode aan de opmerking van deze collega – dat moet ik ook nog even naar haar toe benoemen -, want dit heeft me wel stilgezet en opnieuw laten nadenken over de thema’s ”grenzen” en ”balans”. Ik ben het eerst maar eens op een rijtje gaan zetten, to face it. Allereerst maakte ik een rekensommetje, eigenlijk was dat al voldoende want daardoor kwam ik erachter dat ik in drie weken tijd alleen al 128,5 uur besteedde aan werk, bijbaan, training en (het naar) school (gaan). Daarna dacht ik na over de volgende vragen: Hoeveel uur steek ik waarin? Wat heeft prioriteit? Wat moet echt en wat moet minder? Wat geeft mij energie en wat kost mij energie?

Opbrengst: bewustwording, overzicht en inzicht.
Opnieuw heb ik eerst gedaan en toen (na)gedacht. Ik heb geen balans aangebracht en van alles ingepland behalve rust. Nu ik dit weet, en weer ‘geland’ ben in het hier en nu, wordt het tijd voor actie! Ik leef weer in half oktober 2016 en ga mijn leven leven, in plaats van mijn leven mij. Ik ga eens even een aantal dingen aanpassen en rust inplannen.

‘Even’.